Een verhaal van Literotica dat er wat mij betreft tussen uit sprong. Ik heb het dan ook maar gelijk vertaald.
"Afgezien van haar hals- en enkelbanden en haar armbanden was ze naakt, zoals Taiyiha's dat meestal waren. Terwijl ze de enclave achter zich liet, dacht ze dat het passend was om naakt te zijn: ze verdiende geen zedigheid, verdiende het niet om bedekt te zijn. Toen het Usuhardorp opdook aarzelde ze opnieuw en bleef stilstaan in het korte gras dat haar enkels kietelde..." Lees meer
Op deze blog deel ik wat me op erotisch gebied prikkelt en intrigeert, zonder duidelijke richting, als een lustwandeling langs soms glibberige kronkelpaden. Mochten de liederlijkheden hier u aanspreken: wandel en praat mee.
Volgers
Mijn lijst met blogs
Rollenspel! Welke heeft uw voorkeur?
Blogarchief
-
▼
2008
(50)
-
▼
september
(14)
- Financial Times
- Verkleedpartij
- Sexistische mannen verdienen beter
- De spelshow (erotisch verhaal)
- In welke pornoscène zou u willen spelen?
- Summer Vacation (erotische strip)
- Beknotting
- Straf
- De wedstrijd (erotisch verhaal)
- Favoriet clipje
- Verlangen en vervulling (SF) - erotisch verhaal
- Haremdroom
- De nieuwe functie van mijn vrouw (erotisch verhaal)
- Spelshow
-
▼
september
(14)
Over mij
Labels
- Alizée
- Annis
- Berger Institute
- bondage
- Center Parks
- chastity belt
- dansje
- dominantie
- erotisch verhaal
- erotische tekeningen en strips
- femdom
- fetish
- fotografie
- Gotha
- housewives
- inseminatie
- kannibalisme
- kuisheidsgordel
- lesbisch
- Meadows
- naakt worstelen
- Olympische Spelen
- Pink Prison
- plaatjes met praatjes
- porno
- pulp
- Quinn
- Rebecca
- sexy
- Shadow and Light
- SM
- spelshow
- sperma
- sprookjes
- Straaten Peter van
- Stramaglia
- Summer Vacation
- Twenty
- Ungerer Tomi
- Vintage Erotique
- vrouwvriendelijk
- wallpaper
- wedstrijd
- wetenschap
1 opmerking:
Na drie weken zocht ze eindelijk een Adhal op. Drie weken. Een lange tijd; niet buitensporig, maar toch lang. Het waren de Adhals die de controle hadden over de slaven en hoe ze leefden. Misschien moesten ze gewoon aan haar herinnerd worden.
Drie weken. Misschien.
Want ze wist eerlijk gezegd zelf niet of het nut had, dat ze zich aan haar zouden herinneren. Niemand begreep de Adhals, want ze waren ondoorgrondelijk. Ondanks de intimiteit van de training hadden ze alleen dat van zich laten zien wat ze wilden dat je van hen wist: hun rituelen, hun bevelen. Waarom ze hier waren, en waarom ze jou hier, bij de Vandhaqa hadden gebracht, dat waren allemaal raadsels.
Waarvoor ze je gebracht hadden was daarentegen duidelijk.
Drie weken.
Ze voelde het brandende verlangen en deed wat ze kon het te bevredigen. De andere Taiyiha's in de enclave hadden het opgemerkt, al werd het niet als gepast gezien het over zulke dingen te hebben, maar ze hadden het gemerkt en beantwoord, misschien met een klein vriendschappelijk gebaar, of die extra glimlach bij etenstijd, of de grotere vrijheid die je 's avonds kreeg, toen je deed wat je te doen had.
Maar dat was allemaal niet voldoende.
Zij wisten dat ook. Ook zij waren opnieuw gevormd in de cocon, lang geleden.
Het was nu meer dan drie weken en Suzannas lichaam verlangde naar de aanraking van een Usahar. Ze verlangde ernaar gebruikt te worden.
Dus geen van de Taiyiha lette er speciaal op dat Suzanna uit haar cel te voorschijn kwam die dag dat de Adhal kwam. Ze keken hoe zij op het wezen afstapte, keken hoe het zich naar haar omdraaide. Het was, zoals alle Adhals, groot, zijn kop breder dan zijn lichaam, en onder de kop de vele tentakels die zacht op en neer bewogen als dun zeewier in het getij.
Suzanna knielde niet; als het een Usahar was geweest had ze dat wel gedaan. De Adhal sprak.
"Ja, Suzanna?"
"Bent U voor mij gekomen?"
Het wezen keek haar aan. Ze voelde zijn blik ondanks dat hij geen zichtbare ogen bezat. Adhals zagen veel meer dan je op het eerste gezicht zou denken, wist ze. Hoe ze dat deden was ook weer een mysterie.
Maar ze hadden macht.
De Adhal strekte een tentakel uit en beroerde haar naakte borst. Suzanna kreunde zacht.
Het was meer dan drie weken geleden.
De aanraking van een Adhal is meer dan een aanraking. Het is energie, en dat voel je als je dichtbij komt. Suzanna voelde hoe haar tepels hard werden. Het was alsof haar hals-, pols- en enkelbanden haar bewegingloos op de plek hielden, bevroren. De tentakel streelde over de zachte glooiing van haar borst, draaide zich erom heen en kneep zachtjes. Ze kreunde opnieuw en ze voelde hoe het bloed naar haar wangen schoot.
"Je bent warm, Taiyiha," zei de Adhal.
"Ja," kreunde ze. "Alstublieft."
Het was meer dan drie weken geleden. Ze was een Taiyiha. Dat kon veel dingen betekenen. Het betekende dat je gevangen genomen was, naar deze wereld gebracht was om als slavin te dienen. Het betekende dat je de Adhals en de Usahars gehoorzaamde en hen behaagde. Het betekende dat je de legenden van de Adhals had geleerd, de verhalen uit hun wereld, en het betekende dat je samen met de andere Taiyiha's de klaagzangen reciteerde. Maar meer nog betekende het dat je was omgevormd, dat je lichaam je nu verraadde met behoeften en lusten en begeerten die genot en schaamte brachten.
Zo was de omhelzing van de Usahars, die geen mensen waren, maar erop leken.
Erop leken en zoveel meer.
Suzanna kreunde opnieuw terwijl de Adhal haar liefkoosde.
Je had behoefte aan de Usahars, hier op Vandhaqa. Je had behoefte aan hun aanraking, hun bevelen, de ontlading die je in hun armen mocht meemaken, en meer dan drie weken zonder was een zeer lange tijd.
Te lang. Zwijgend, in zichzelf, smeekte Suzanna erom.
Neem me. Gebruik me. Neuk me.
De Adhal bewoog niet, maar een andere tentakel streelde over Suzanna's buik. Ze hijgde zacht toen die omlaag bewoog, over het zachte beetje haar op haar venusheuvel, en toen tussen haar dijen. Toen hij tegen haar buitenste schaamlippen drukte, voelde ze een rilling door haar lichaam gaan door de energie die de tentakel uitstraalde. Ze werd vochtig van opwinding.
"Alsjeblieft..." jammerde ze toen hij een zich beetje bij haar naar binnen drukte. "O God, alsjeblieft..."
De tentakel bleef op zijn plek, zijn energie stroomde in haar, in haar vagina die nat en levend was, en raakte net haar clitoris aan. En nog steeds speelde de Adhal met haar borst, en deze tentakel bewoog toen over haar ranke lijf en over haar rug. Ze werd nog steeds door haar boeien op de plaats gehouden maar haar heupen bewogen zoveel ze kon, in een poging om tegelijkertijd aan de tentakel te ontkomen en hem te verwelkomen.
"Hoewel, warm..." zei de Adhal. "Eerder heet. Zeg eens Suzanna, waar ben je voor?"
Ze kreunde het rituele antwoord.
"Ik ben er voor het genot van de Usahar."
De Adhal bewoog zijn kop.
"Heel goed, Taiyiha. En dus zul je wachten tot ze klaar voor je zijn."
Hij liet haar los en Suzanna rende terug naar haar cel met in haar ogen tranen van frustratie gemengd met tranen van schaamte.
* * * *
Je speeltje hielp; het was het enige objekt dat je hier bezat, dat van jou was. Niemand die dat zou aanvechten. Je gebruikte het wanneer je dat nodig had, en ook om lenig, krachtig te blijven, daar beneden. Als Taiyiha werd je vaak ingeschakeld voor het plezier van de Usahars, en krachtig te zijn maakte dat makkelijker.
Maar de opluchting die het speeltje gaf was uiteindelijk niet genoeg.
Vier weken nu, op z'n minst.
Ze vroeg zich af waarom. Dat deden ze allemaal van tijd tot tijd. Maar onder de Taiyiha's was het moeilijk hierover te praten, om vragen te stellen waar toch niemand het antwoord op wist. Vandhaqa was een mysterie, en waarom je meegenomen en gebruikt werd was een mysterie. Was de aandacht van de Usahars willekeurig? Soms leek het erop, wanneer ze de enclave overvielen en meisjes mee terug namen naar hun nabijgelegen dorp. Andere keren was het duidelijk gepland, dat ze je gingen gebruiken, bijvoorbeeld wanneer de Adhals je prepareerden middels make-up en lingerie of een bondageharnas en
je naar het paleis brachten.
Suzanna zat buiten de enclave en keek naar het paleis. Het was opgetrokken op een plateau in de lage vallei, een monumentale blikvanger. Toen ze twee jaar geleden hier voor het eerst was gekomen, had ze een ouder meisje gevraagd wat dat grote gebouw precies was.
"Het paleis van Ekaghaller," had het meisje geantwoord.
"Wie is dat?"
"Hij heeft hier de macht."
"Is hij een Usahar? Een Adhal?"
"Dat weten we niet."
Maar het was een paleis; Suzanna was er sindsdien vele malen geweest om er te werken of om gebruikt te worden. Maar hoewel ze het paleis kende, was dit nog slechts gedeeltelijke kennis, alleen wat ze moest weten en meer niet.
Hetgeen niet veel was, als slavin zijnde.
Suzanna liet haar hoofd in haar gevouwen armen zakken en zuchtte. Sommige Taiyiha's zeiden dat er een reden was wanneer ze een meisje lieten wachten. Anderen zeiden van niet. Gisternacht had Annette het Klaaglied van de Taiyiha gereciteerd, een éen specifiek gedeelte was Suzanna bijgebleven.
Ik smeek.
Hoort u mij, Usahar? Hoort u mijn smeken?
Werkelijk?
Weet u wat het is, een Taiyiha te zijn?
Weet u van de begeerte die in mij brandt?
Om uw aanraking te voelen?
Maar er was meer dan haar begeerte. Die zou normaal gesproken regelmatig beantwoord worden. De Taiyiha's hadden geen zeggenschap over wanneer en waar ze meegenomen werden en met het verlies van de vrijheid kwam ook het verlies van de persoonlijke zorg. Je gehoorzaamde en diende, dat was alles.
Maar nu? Waarom?
Andere gevoelens waren aangewakkerd in Suzanna; haar honger was groter geworden en domineerde haar gedachten. Om voor een Usahar te knielen, naakt, om zijn pik in jouw mond te nemen. De smaak van zijn zaad. Om te voelen hoe hij je vasthield, zo stevig dat je niet kon ontsnappen, en je benen spreidde en je vulde.
En je gebruikte. Keer op keer.
Ik heb het nodig, dacht ze. Ik wil het.
Ze huiverde.
Want dat was hetgene wat je nooit hoorde te zeggen, wat je nooit tegen de andere meisjes mocht zeggen. Jullie wisten het allemaal, maar het was verkeerd, wat de Adhals en de Usahars jullie hadden aangedaan, wat ze jullie hadden laten voelen. Door je behoefte hadden ze je in hun hand, maakten je tot hoer.
Een hoer. Geil, hulpeloos. Als Taiyiha deed je dingen waarvan je nooit had gedacht dat je ze zou doen. Hoevaak heb je niet liggen kermen en smeken terwijl ze je neukten? vroeg ze zichzelf. Je zou... op dit moment...
Ze schudde haar hoofd. Nee. Niet daaraan denken.
* * * *
Maar ze deed het toch. Langzaam vormde zich het idee bij haar, gedurende die dag en de volgende. De Adhal verscheen weer en ze keek naar hem, te bang om dichterbij te komen, maar van binnen hopend dat hij voor haar was gekomen. Toen hij met Katja vertrok, zeeg Suzanna neer bij de deur van haar cel en staarde naar de kleine binnenplaats van de enclave, terwijl ze met haar armen om zich heen geslagen zacht heen en weer wiegde.
Annette kwam naar haar toe.
"Suzanna?"
Suzanna keek op.
"Ik wil me er niet mee bemoeien, maar kan ik helpen?"
Suzanna haalde haar schouders op. "Ik weet niet."
Annette ging naast haar zitten, trok haar knieeën op.
"Volgens mij heeft nog niet iemand zo lang moeten wachten," zei ze. "Misschien hebben ze..."
Ze stopte. Suzanna keek naar haar. Ze wist wat Annette dacht.
Dit is geen vergissing. Dit is geen toeval. Ze hebben een goede reden.
"Waarom?" vroeg ze zacht. "Ze moeten toch weten..."
Annette zei niets. Ze kon ook niets zeggen, dat wisten ze allebei. Tenslotte vroeg Suzanna: "Vertel je me de Hymne aan de Verloren Maan?"
"Natuurlijk."
De betoverende woorden over vroeger, over thuis, hielpen haar een beetje. En langzaam ging de dag voorbij en kwam de avond, en bij haar maaltijd was Suzanna zwijgzaam, ook toen het idee weer terug kwam in haar hoofd en daar rondmaalde.
Was dit ooit door iemand gedaan? Zou een meisje het toegeven indien ze het gedaan had?
God, dit is waanzin. We dromen van vrijheid, van het ontsnappen aan de Adhals en de Usahars, en jij denkt hieraan? Wat ben je, Suzanna? Wat voor soort meisje ben je?
Het antwoord kwam die nacht toen ze alleen in haar cel lag, haar hete lichaam onder het dunne laken bovenop haar bed. Ze had het met haar speeltje geprobeerd, keer op keer, maar die bevrediging was niet diep genoeg.
Wat voor soort meisje ben je?
Ik ben een Taiyiha. Ik ben een slavin. Ik ben een hoer.
O God... Alstublieft... nee...
Tenslotte kwam de slaap en toen de getormenteerde dromen.
* * * *
Zoals alle Taiyiha's had Suzanna een goede kennis van het gebied rond haar enclave. Het paleis, dat de vallei domineerde; de paden die de Taiyiha's namen om vruchten of kruiden te verzamelen, of gewoon voor de beweging; de andere enclaves waarvan je soms de meisjes ontmoette; en verderop, aan de rand van de vallei, de ruïnes die de Taiyiha's nooit mochten naderen.
En de dorpen van de Usahars.
Ze lagen niet ver van Suzanna's enclave. Ze kende ze allemaal, want de Usahars hadden haar na hun verrassingsaanvallen in elk dorp afzonderlijk vastgehouden. Dit was een soort sport voor de Usahars. Zonder waarschuwing plunderden ze dan bepaalde Taiyiha's uit de enclaves en beschikten over hen voor onbepaalde tijd. De dorpen waren Spartaans aangelegd, en net als de enclaves rond een centraal plein gebouwd. Er was voedsel en water, en een zwembad. De Usahars konden je er lange tijd houden.
Dus het maakte eigenlijk niet uit welk dorp ze koos.
Nog steeds knaagde de twijfel aan haar. Ze voelde grote schaamte toen ze ontbeet met Annette en de anderen. Ze ging in haar eentje baden in het zwembad. Wat zouden de andere meisjes ervan denken? Kwam het niet gewoon neer op verraad?
En was ze zichzelf ook aan het verraden?
Maar ook twijfelde ze in de hoop dat een Adhal of een Usahar haar opeens zou komen halen, dan zou haar plan overbodig zijn. Dan zou ze geen schuldgevoel te hoeven hebben. Dat zou verdwijnen, net als haar mogelijkheid een keuze te kunnen maken.
Maar de middag verstreek, de zon scheen hoog op de enclave neer, en het bleef stil.
Tenslotte sloop Suzanna met bonkend hart de poort uit.
Afgezien van haar hals- en enkelbanden en haar armbanden was ze naakt, zoals Taiyiha's dat meestal waren. Terwijl ze de enclave achter zich liet, dacht ze dat het passend was om naakt te zijn: ze verdiende geen zedigheid, verdiende het niet om bedekt te zijn. Toen het Usuhardorp opdook aarzelde ze opnieuw en bleef stilstaan in het korte gras dat haar enkels kietelde.
Nee, dacht ze. Ik moet. Opeens kreeg ze het warm, alsof ze over heel haar lichaam bloosde.
Deze reactie verbaasde haar. Ze was gewend aan het gevoel van opwinding, wanneer haar lichaam haar verraadde, en alleen maar begeerde. Maar dit was anders: dit was zij, Suzanna, die de keuze maakte. En meer dan dat, het was het besef om wat ze ging doen, hoe beschamend dat was, en die plotse, dwingende, intieme vochtigheid die ze tussen haar dijen kon voelen.
Ze zou geen terughoudendheid meer tonen. Als haar verdediging zou vallen, als de Usuhars die zouden neerhalen, dan zou ze alles zijn wat ze altijd gevreesd had.
Suzanna begon weer te lopen.
* * * *
De ingang was onbewaakt. Wat hadden de Usahars als heersers ook te vrezen van anderen? Toen ze binnen liep vroeg Suzanna zich af of er andere meisjes aanwezig zouden zijn, meegenomen in een plundertocht, en die hier nu moesten dienen.
Maakt het wat uit? dacht ze. Nee.
Ze kwam op het plein. Niemand.
Toen hoorde ze beweging achter zich en draaide zich om.
Er stond een Usahar, sterk gespierd in zijn kilt. Het wezen deed twee passen zodat haar weg terug geblokkeerd werd en bestudeerde haar. Zonder na te denken zonk Suzanna op haar knieën neer, dijen bijeen, zoals het haar was bijgebracht.
"Gegroet, Taiyiha," zei de Usahar.
"Gegroet, Usahar."
De Usahar kwam dichetrbij en Suzanna kon een rilling niet onderdrukken. Andere Usahars kwamen uit de gebouwen te voorschijn om naar de nieuwkomer te kijken. Ze voelde zich erg klein, en opeens ook heel bang.
Ze klemde haar dijen dicht bijeen en kon de vochtige, warme gloed in haar buik niet ontkennen.
"Dit lijkt me een vreemde plek om als Taiyiha te komen," merkte de Usahar op.
Een andere was erbij gekomen en zei: "Inderdaad." Suzanna voelde hoe deze tweede een streng van haar lange haren beetpakte en weer uit zijn vingers liet vallen. Ze ademde hoorbaar in toen de vingers heel even haar nek aanraakten. Ze staarde omlaag naar de grond, voelde hun ogen op haar gebrand.
"Waarom ben je hier gekomen, Taiyiha?"
Haar hart ging tekeer, Suzanna probeerde woorden te vormen, haar antwoord kwam op fluistertoon.
"Alstublieft... ik heb het nodig..."
Ze keken naar haar. Er kwamen andere bij, zodat zich een kring rond haar vormde. De ene speelde opnieuw met haar haar.
"Nodig? Wat heb je nodig"
Ze slikte hoorbaar, haar mond was droog. Haar stem klonk bijna niet als de hare toen ze antwoordde.
"Ik heb het nodig gebruikt te worden."
Nu bewogen de Usahars, deze wezens die niet tot de menselijke soort behoorden, maar daarboven stonden. Suzanna hield haar hoofd omlaag en haar armen langs haar zijden met de handpalmen op haar dijen. Ze had in training geleerd zo te knielen, vroeger. Ze had geleerd om sensueel en sexueel te zijn in elke beweging, in elke pose. Ze had goed geleerd dat ze een vrouw was, en dat ze op Vandhaqa een slavin was.
"Is dat zo?" vroeg een Usahar. "Wat een brutaal klein meisje ben je."
Over Suzanna's lippen kwam een meelijwekkend geluidje, dat geen enkel effect sorteerde.
"Ze is aantrekkelijk," zei een andere Usahar. "Mooi gevormde borsten."
"En ze heeft een mooi kontje," merkte een derde op.
De Usahar vóór haar grinnikte. Toen werd zijn stem weer streng. "Kijk me aan, Taiyiha."
Suzanna tilde haar hoofd op.
"Wat is je naam?"
Ze fluisterde het antwoord. De Usahar boog zich naar haar toe en streek met een vinger over haar lippen.
"Ben je een hete Taiyiha, Suzanna? Smeek je ons dat je ons mag plezieren?"
Haar stem trilde van de angst. Ze had zich nog nooit zo alleen gevoeld.
"Ja."
De vinger van de Usahar drukte tegen haar lippen en Suzanne deed ze vaneen en nam hem in haar mond. Zacht en met eerbied zoog ze eraan, liet haar tong erover glijden terwijl ze kreunde. Het warme gevoel tussen haar benen overmande haar dwingend. De andere Usahars stonden stil om haar heen, een paar kwamen dichterbij, en ze voelde hoe éen van hen met een vinger over het midden van haar rug omlaag gleed en zacht druk uitoefende op de plek waar haar bilhelften samenkwamen voordat de rondingen begonnen. Tenslotte trok de Usahar zijn vinger tussen haar lippen uit en tilde daarmee haar hoofd bij haar kin omhoog, zodat ze recht in zijn ogen moest kijken.
"Dan zul je ons dienen," zei hij. "Ons allemaal. Je zult ons plezieren zoals we je dat opdragen. Als je goed hebt gepresteerd laten we je weer teruggaan naar je enclave."
Ze waren allemaal zo dichtbij. Het was alsof de hele wereld zich tot dit vernauwd had: alleen zij en de Usahars. Opnieuw kwam een klaaglijk kreuntje over Suzanna's lippen terwijl ze knikte, behoeftig en vol van schaamte.
* * * *
De zon stond hoog en warm aan de hemel. Ze bewogen om haar heen, namen daarbij hun tijd, bekeken haar. Ze kon hun loerende blikken voelen waarmee ze haar lichaam aftastten. Ze zouden geen haast hebben. Dat hadden Usahars bijna nooit.
"Toon jezelf, Suzanna. Begin op je handen en knieën. Laat eens zien wat je te bieden hebt."
Ze gehoorzaamde, kroop naar voren en tilde haar kontje hoog de lucht in terwijl ze over haar borsten streelde. Haar haren vielen naar voren, voor haar gezicht. Dit was een klassieke pose, die haar lang geleden was geleerd. Wees sexueel, hadden de trainers gezegd. Ken jullie lichamen; wees er op de intiemste manier mee vertrouwd. En weet dat je bent zoals je je voelt.
Vrouwelijk. Een slavin.
Van ons.
Ze rolde op haar rug in de volgende pose, éen been opgetrokken, het andere uitgestrekt, de tenen gespitst, de armen boven haar hoofd. Zo uitgestrekt voelde ze zich nog kwetsbaarder onder de blikken van de Usahars. Ze knikten met hun koppen en Suzanna rolde op haar zij, streek haar haren naar éen kant.
"Heel mooi."
"Ik denk dat ze goed zal kermen."
"Dat denk ik ook."
Haar ademhaling werd korter toen ze weer op handen en knieën ging zitten, en haar spieren trokken aan toen ze een hand op het smalste deel van haar rug voelde.
"Braaf meisje. Niet bewegen."
Ze gehoorzaamde. De handen gleden over haar rug, over haar billen, over de onderkant van haar dijen, streelden haar knieholtes en kuiten voordat ze weer omhoog bewogen. Een kreuntje ontsnapte haar toen een vinger tussen de lippen van haar geslacht drukte en haar spanning leek te onderzoeken. Een andere Usahar knielde voor haar neer, ze voelde zijn handen op haar wangen, hij tilde haar hoofd omhoog. Terwijl de andere achter haar haar labia bleef strelen, sprak deze.
"Wie dien jij, Taiyiha?" vroeg het wezen.
Suzanna kreunde.
"Ik dien U."
"Hoe?"
"Als slavin."
"Smeek je ons te mogen dienen, Suzanna?"
"Alstublieft... ja..."
Hij maakte zijn kilt los. Zijn pik kwam omhoog, hard en groot. Ze snakte naar adem bij die aanblik. Zo dichtbij. De Usahar glimlachte.
"Geef er een kus op, Taiyiha."
Suzanna bracht haar hoofd naar voren en voelde de wijde kroon tegen haar lippen drukken. De handen waren van haar wangen naar haar haren gegaan en hielden haar vast, leidden haar naar voren. Hij was stijf, strak, perfekt, deze pik, en er ging een rilling door haar heen toen ze de kracht van het orgaan tegen haar lippen en haar tong voelde, en de smaak, de smaak van het beetje vocht dat zich op het uiteinde had gevormd.
Een vinger drukte zich haar vochtige geslacht binnen en ze begon ertegen aan te rijden.
"Smeken, Suzanna. Laat ons horen hoe zeer je ernaar smacht."
Ze rilde. Dit was waar ze bang voor was, waar ze allemaal bang voor waren. Niet dat je opgewonden werd - dat kon je niet helpen, daar hadden hun meesters wel voor gezorgd. Maar om toe te geven dat je een slavin was, een Taiyiha, om toe te geven dat je zwak en hulpeloos was, om te zeggen wat je van binnen voelde, dat was schaamtevol. Ooit waren ze allemaal vrij geweest, iedere Taiyiha. Ze kenden de vrijheid en waren die nooit vergeten.
Maar toch smeekte je, als je bij de Usahars was. Altijd. Misschien droeg dit bij aan hun opwinding, te zien hoe je jezelf vernederde. Maar het was meer dan dat... Suzanna wist wat deze smeekbeden met haarzelf deden. Ze waren geil, erotisch. Ze waren de laatste overgave aan haar gevoelens, de laatste ontlading. Om te smeken om een pik, om gebruikt te worden, om het sperma van een Usahar te mogen proeven - dat betekende het verlies van je eigen ik.
De Usahar sprak opnieuw en raakte haar clitoris aan.
"Smeken, Suzanna."
Ze kreunde, een golf van genot en dwingend verlangen overspoelde haar. En toen klonk haar stem, als van verre.
"Alstublieft, neem me... Gebruik me alstublieft... Ik wil uw pikken... geef me alstublieft uw pikken..."
De grote champignonvormige eikel deed haar weer zwijgen toen hij in haar mond gleed en haar daar opvulde. Ze voelde de beweging die erachter zat, de ingehouden neiging om door te gaan. Dof klonk de schreeuw uit haar gevulde mond toen een andere eikel zacht tegen haar vochtige en gezwollen labia aandrukte.
De pik trok zich uit haar mond terug.
"Smeken," hoorde ze.
Men hield haar nu vast, bij haar heupen, bij haar haar. Ze voelde dat ze omringd was door toekijkende, wachtende Usahar. Ze wist dat iedereen haar kon horen toen de woorden kwamen.
"Neuk me alstublieft... gebruik me alstublieft... geef me uw sperma... ik moet sperma hebben... ik heb de pik van een Usahar nodig..."
Ze kon nog naar adem happen voordat ze het luid uitkreunde toen de Usahar achter haar naar voren stootte en haar diep penetreerde. Haar lichaam reageerde welwillend, ja dankbaar op deze langverwachte sensatie, en spieren knepen genietend in het ding dat haar vulde. De handen op haar heupen gleden naar haar billen en omklemden haar zachte vlees hard en dwingend. Nog steeds maakte ze rijbewegingen met haar onderlichaam, in een langzaam en hongerig ritme, terwijl haar mond over de andere pik schoof.
Gretig begon ze deze te pijpen. Tranen van genot en begeerte stroomden over haar wangen terwijl de andere Usahar haar met genadeloze stoten neukte. Ze was hun slavin, helemaal. Ze was een hoer, een hoer voor de twee die haar nu gebruikten, en voor alle anderen die om haar heen stonden en hardop opmerkten hoe heerlijk ze lag te kronkelen, en hoe ze haar straks zouden gebruiken wanneer het hun beurt zou zijn.
De Usahar voor haar verkrampte en gromde in zijn plotse bevrediging. Ze voelde zijn hete, wrange zaad in haar mond erupteren, ze proefde het toen ze het doorslikte, waarna hij zich terugtrok om een tweede golf over haar lippen en kin te spuiten, en terwijl het romige helderwitte sperma over haar ting vloeide zag ze hem een derde keer ejaculeren.
"Ahhh," zei het wezen en streelde haar haar en liet haar aan zijn pik likken. Ze had echter moeite zich te concentreren op de smaak ervan want van tussen haar benen begonnen genotsgolven door haar lichaam te stromen. Haar gekreun en gejammer was nu onverstaanbaar geworden door de sensaties die haar overmanden, door tastzin, reuk en smaak, door de grote fallus die nog steeds in haar vagina begraven lag en de andere die ze nu opnieuw in haar mond nam, zelfs terwijl de handen van de Usahar naar haar borsten gleden en deze begonnen te plagen.
"Lieve kleine Taiyiha met je mooie pijpmondje..."
Bij die woorden kwam ze klaar; ze schreeuwde het uit in de pik die haar mond vulde; de hele wereld verdween in de draaikolk van haar orgasme, en haar lichaam schokte van puur genot terwijl ze nog steeds bereden werd, genomen. Diep in haar buik voelde ze de Usahar klaarkomen en ze kronkelde heet en nat over de spuitende pik. Dit was zij, dit was Suzanna, tegelijk vrouw en genot, perfect genomen door de Usahars. Ze was tevreden, klaar, volledig, zelfs toen ze nog een orgasme kreeg die haar lichaam en ziel van elkaar leek te scheuren, stevig vastgehouden door haar meesters.
* * * *
Een paar uur later. Suzanna zat geknield. In de deuropening was de sterrenhemel van Vandhaqa zichtbaar, schitterend maar kil. De Usahars hadden geen mededogen met haar gehad en haar geen rustplaats gegeven. Ze was een Taiyiha, een slavin, verder niets. Zelfs nu ze de penis van een Usahar in haar hand hield en eraan likte, wist ze dat ze alleen enige genade en rust gegund zou worden wanneer de Usahars dat goed vonden.
Ze hadden haar in bad gedaan en gewassen, en haar tot een orgasme gemasturbeerd in het warme water. Nog nat van het bad hadden ze haar toen teruggelegd en weer van voor af aan gebruikt, door haar dijen van elkaar te trekken en haar te bestijgen, de een na de ander, ruw.
Ze had het niet kunnen helpen: elke keer had ze luid gejammerd en was schreeuwend klaargekomen, en had nog om meer gesmeekt met geile, hongerige woorden.
Neem me. Vul me. Gebruik me.
Haar begeerte leek geen einde te kennen.
Hoer.
Een vreemde rilling ging door haar heen terwijl ze aan de grote, gezwollen eikel likte en zoog. Deze Usahar was zwijgzaam en streelde door haar haar terwijl hij haar voor zijn persoonlijk genot liet zorgen. Er waren nog twee andere in de kamer en ze wist dat die haar straks zouden nemen, misschien op de grond, misschien op het lage bed.
Met een ingehouden grom trok de Usahar haar hoofd terug. Ze keek hem aan.
"Trek, Taiyiha?"
Ze kreunde toen hij klaarkwam, nat, heet en stroperig tegen haar lippen en haar kin, voordat het zaad langzaam neerdruipte op haar borsten. De geur en de smaak ervan was sterk, levend. Ze werd er opgewonden van.
Ze moest van het wezen het sperma opstrijken en van haar vingers likken. Ze deed het terwijl hij toekeek, en terwijl de smaak de papillen van haar tong prikkelden, kwamen de gedachten weer ongewenst terug in haar hoofd.
Taiyiha zijn, dat betekende dat je gebruikt werd. Dat was nu eenmaal zo. De schande ervan werd verzacht door het feit dat je er niet om vroeg, maar dat je meesters hun zin met je deden. Echter, hier, op dit moment, lag de schuld niet bij de Usahar, helemaal niet. Het was haar schuld, haar schande. Ze was naar hen toe gekomen, wel wetende wat er met haar zou gebeuren. Jazeker, ze had dit zelf opgezocht, het geopend en gevuld en gebruikt worden, het proeven van hun opwinding, hun muskusachtige geur.
Toen ze klaar was met het oplikken van het sperma nam een andere Usahar haar armen beet en klikte haar polsbanden achter haar rug aaneen. Toen wierp hij haar op het bed en keek op haar neer, groot en mannelijk, naakt, met zijn pik stijf in de lucht. Suzanna kreunde en hield haar adem in toen het wezen tussen haar dijen neerknielde en naar haar borsten tastte om mee te spelen. Hij liet zijn hoofd zakken en begon de vochtige, gezwollen lippen van haar kutje te kussen, toen te likken.
Hij had geen haast.
Wat had ze graag gehad dat ze pijn zou voelen, de pijnlijke overgevoeligheid van de vele keren dat ze vandaag al genomen was, zodat de pijn haar weer bij zinnen zou brengen met zijn signaal dat haar lichaam dit kon verdragen. Maar de pijn die ze voelde was slechts een ondergeschikt onderdeel van het genot, want ze was nog steeds nat, nog steeds sexueel bereid, zoals nu bleek, want ze hijgde het uit onder de aandacht die de Usahar aan haar kutje besteedde, en kreunde luid toen zijn tong haar clitoris begon te plagen.
"Oh god..." Weer kwam ze. Het wezen hield haar op de plaats gedrukt en likte haar doelbewust naar de climax. Ze hapte naar adem toen het voorbij was.
"Je bent een geil dingetje, jij," zij het wezen.
Suzanna keek alleen maar naar hem, en haar blik gleed automatisch naar zijn pik.
Je wilt dit, dacht ze opeens. Dus smeek erom. Wees dan maar het kleine sletje dat je bent. Wees de hoer. Annette, Dione, de anderen, die zijn geen hoeren, die zijn niet zoals jij. Wat ga je hen zeggen wanneer je naar de enclave terugkeert? Hoe ga je uitleggen wat je gedaan hebt?
Ze voelde hoe ze bloosde. De Usahar zag het ook. Hij streelde in haar nek en zijn vingers haakten even in het materiaal van haar halsband. Toen, zonder een woord, gleed hij in haar, waardoor Suzanna het uitkreunde.
"O god, alsjeblieft...!"
"Waar ben je voor, Taiyiha?" fluisterde het wezen in haar oor.
Het antwoord kwam zonder erover na te denken.
"Voor het genot van de Usahars!" riep ze. "Uw genot!"
Hij grinnikte en penetreerde haar opnieuw, diep. Ze schreeuwde het uit.
Hij had geen medelijden met haar. Hij had geen haast. In haar schaamte en genot kronkelde Suzanna onder hem, vocht tegen haar boeien, en kon niet helpen wat ze voelde. De stuiptrekkingen van haar orgasme kwamen snel, maar dat was niet van belang voor de Usahar, en mettertijd zou het dat ook niet voor haar zijn.
In haar extase leek Suzanna haar ik te verliezen en het was alsof ze flauwviel terwijl ze nog alles kon registreren.
* * * *
Later werd ze op dezelfde plek wakker, op haar zij, tussen twee Usahars in. Hun sterke lijven drukten dicht tegen dat van haar. De halfstijve pik van de ene lag tegen haar natte kutje aan. Deze Usahar hield haar van achteren vast met zijn handen op haar borsten. De fallus van de andere drukte tegen haar buik. Haar handen waren weer vrijgemaakt en lagen tegen zijn borst aan.
Ze bewogen niet, misschien dachten ze dat ze nog sliep. Suzanna sloot haar ogen en ademde zacht en regelmatig. Ze wist waarom dit was, waarom ze zo kalm en tevreden was.
Opluchting. Bevrediging. Ze wist dat haar tijd hier pas begonnen was, dat nog veel Usahars in dit dorp van haar gebruik zouden maken, dat ze hun belofte zouden nakomen. Maar haar onmiddellijke, dwangmatige behoefte die haar de hele tijd geleid had, was nu bevredigd. Ze was goed gebruikt, goed genomen. De behoefte was er nog steeds - die was er altijd - maar voor dit moment was de verschrikkelijke intensiteit ervan verdwenen.
De Usahar achter haar verschoof een beetje. Zijn hand was nog steeds om haar borst gesloten.
Het voelde goed.
Moet ik me schamen? vroeg ze zich af. Ik kwam hier om me te laten gebruiken, maar ben ik echt een hoer?
Misschien.
Ze kon geen reden verzinnen, geen antwoord. Ze was een Taiyiha, tegelijk een antwoord en een vraag. Dus begon ze te bewegen, zich over te geven aan het raadsel van haar wezen, door omlaag te tasten en de pik van de Usahar vóór haar te strelen, en tegelijk haar heupen heen en weer te bewegen om de andere achter haar te masturberen. De twee Usahars ontwaakten.
"Neuk me," fluisterde ze. Haar lichaam werd warm en vochtig van de liederlijkheid van haar woorden. "Ik wil uw pik zuigen."
Ze voelde vingers over haar schaamheuvel strelen. Toen werd ze zacht maar resoluut tussen de Usahars gepositioneerd, op haar handen en knieën. De Usahar voor haar lag op zijn rug zodat ze zijn stijve pik in haar mond kon nemen. De andere hield haar bij haar heupen vast en besteeg haar, nam haar diep van achteren, terwijl ze het uitschreeuwde van onderdanig genot.
Ze was een Taiyiha, een slavin, opgevoed voor hun genot. Maar ze was ook Suzanna, een vrouw, en het was als vrouw dat ze haar bestemming gevonden had.
Een reactie posten